اشعار

 در این دل شکسته به غیر از شراره نیست            همراه من به جز جگر پاره پاره نیست

می‌ریزد از دو چشم ترم اشک بی‌کسی            دیگر به آسـمان دلـم یک سـتـاره نیست

یـاد تـن عـریـان تو هـسـتـم بـرادر            با قـد خـم گـریـان تو هـستم برادر

دیدم سرت بالای نیزه خواند قرآن            من عـاشـق قـرآن تو هـسـتم برادر

ای یــاد روی انــور تـو الـتــیــام مـن            برخـیز و یک جواب بده بر سلام من

بیرون ز خاک تیره بیاور سرت حسین            زیرا که آمده ز سفـر خواهرت حسین

بر پـای گل از خار ستم، آبله پیداست            سر سلـسـله‌ای را اثر سلـسـله پیداست

از فرش الی عرشِ خدا ولوله پیداست            در وادی خـونـیـن بـلا قـافـلـه پیداست

قـافـله با کاروان‌سـالاری زینب رسید            خواهری با غصه و اندوه جان برلب رسید

قافله بعد از چهـل منـزل اسارت آمده            کـاروان در نـیـنـوا بهـر زیـارت آمده

ای آرزوی خـفـته به خون ای برادرم            این قبر، قـبر توست که باشد برابرم؟

گل چیده‌ام ز اشک که ریزم به تربتت            ای خفته زیر خاک که خاک تو بر سرم

جابر! این خاکی که عطرش، از تو زائر ساخته            آسمان‌ها را در این ایوان، مجاور ساخته

از قدم‌هایت بپرس: این راه پایانش کجاست؟            کاین‌چنین از عالم و آدم، مسافر ساخته

شـنـیده بود شـهـادت طـنین گـامت را            چه خـوب داد خـدا پـاسـخ سلامت را

پرنده‌ها پر خود را به خونت آغـشتند            که هر کجا برسانـند عـطـر نـامت را

کشیدی بر سر و رویم خودت دست عنایت را            کشاندی سمت خود، دادی به من پای لیاقت را

به پا می‌خیزم و پا در رکاب جاده می‌آیم            به پای عشق خواهم رفت راه بی‌نهایت را

چنان به چلّه نشستیم سوگ صحرا را            که جز به گـریـه نـدیـدنـد دیـدۀ مـا را

دویـد در رگ خـواب نـگـاه مـا انـدوه            که مثل روز نخـفـتـیم طولِ شب‌ها را

بادها هم پیاده آمده‌اند که ببوسند خاک پایت را           آسمان هدیه می‌دهد به زمین، عطر آن پرچم رهایت را

موج لبّیک می‌رسد از دور، فوج پروانه‌های حضرت نور           عاشقان تو خوب می‌شنوند آیۀ روشن صدایت را

پایـان عشق بـسته به آغـاز کربلاست            بی‌سر شدن به عشق خدا راز کربلاست

راهی که تا به عرش خدا می‌برد مرا            قـطعاً مـسـیـر جـادۀ پـرواز کربلاست

پائیـز بودن، بـرگ‌های زرد می‌خواهد            باران سرودن اشک‌های سرد می‌خواهد
از درد گفتن سینه‌ای پُر درد می‌خواهد            از زینبِ کـبری نوشتن مـرد می‌خواهد

با قـد خـم آمدم اما سـرافـرازم حـسـیـن            نیستم پیـغـمبر اما پُر ز اعجـازم حسین

کوفه و شامـات را با آه ویـران کرده‌ام            دختر خیبرشکن هستم پُر از رازم حسین

فـرش سـیـاه جـاده نـقـش ردِّ پا داشت            آئیـنۀ روحی ترک‌خـورده جلا داشت
این خاک، خاک پاک، عطری آشنا داشت            انـگـار بـوی تـربت مُـهـر مرا داشت

عــاشـق اما گـنـاه کـارم مـن            دل نـدارم، خـدا که دارم مـن
هـمـه رفـتـنـد بـی‌قـرارم مـن            بـه زیــارت امــیــدوارم مـن

سرد و ابری، هوای جا مانده            سـوز دارد صـدای جا مـانده

دل‌شکسته، به گریه می‌گُذَرَد            تک تکِ لحظه‌های جا مانده

هر نفس هر دم برایت سینه خواهم زد حسین            در نشاط و غم برایت سینه خواهم زد حسین

از منِ عاشق اگر باشد، به رسم نوکری            روز محشر هم برایت سینه خواهم زد حسین

مُـحـرم شـدم اى یـار به احـرام قـدم‌ها            مست است سـراپاى من از جام قدم‌‌ها
با «یاعلى» این سِیرِ منٓ إلحٓقِّ الى الحٓق            آغـاز شد و عـرش، سـرانـجـام قـدم‌ها

با زیارت زیر و رو کردی دل اندوهگین را            خود شفاعت می‌کنی دلدادگان را، زائرین را

‎مشت خاکی از مزارت می‌کشد بر چشم جابر            تا ببـیند رازهای عـالم عـین الیـقـین را